تحقیق درباره ورزش دو و میدانی

تحقیق درباره ورزش دو و میدانی

تحقیق ورزش دو و میدانی در قالب فایل ورد تهیه و طراحی شده و شامل صفحه فهرست بندی موضوعات، عنوان تحقیق، مقدمه، متن تحقیق و منابع می باشد که مجموع صفحات این فایل 13 صفحه است.

صفحات این تحقیق شماره گزاری شده و متن آن نیز پاراگراف بندی و ویرایش شده است و آماده ارائه و یا پرینت می باشد. فایل ورد این تحقیق قابل ویرایش بوده و شما می توانید به مطالب آن افزوده و یا هر قسمت که بخواهید حذف کنید.

جهت جلوگیری از بهم ریختگی متون و نمایش صحیح در دستگاه ها و نرم افزار های مختلف علاوه بر فایل Word یک نسخه فایل PDF هم در فایل دانلودی قرار داده شده است.

عناوین و سرفصل ها:

مقدمه – تاریخچه ورزش دو میدانی – محل برگزاری مسابقات – مسابقات جاده – دو صحرانوردی – مسابقات پیاده‌روی – انواع دو ها – انواع میدانی ها – دیگر موارد دو و میدانی – قوانین و مقررات دو و میدانی – دوهای سرعت – دو های استقامت و امدادی – دوی ماراتن – مسابقه های صحرا نوردی – سن شرکت کنندگان در مسابقات دو میدانی – فدراسیون جهانی – نکات مهمی که هنگام و بعداز دویدن باید رعایت کنید

بخشی از تحقیق:

مقدمه

دو و میدانی به مجموعه‌ای از ورزش‌هایی گفته می‌شود که شامل انواع دو، پرش، پرتاب، پیاده‌روی و رشته‌های ترکیبی است. برگزاری مسابقات دو و میدانی، در مقایسه با دیگر ورزش‌ها، ساده‌تر است و نیاز چندانی به تجهیزات گران‌قیمت ندارد. بیشتر رشته‌های دو و میدانی به‌طورکلی انفرادی هستند، به‌جز دوهای امدادی و برخی از مسابقات مانند دوهای صحرانوردی که در آن‌ها امتیاز اعضای یک تیم با هم جمع می‌شود.

سابقه این ورزش به المپیک باستانیِ یونانیان می‌رسد که از ۷۷۶ قبل از میلاد برگزار می‌شد. این رشته استخوان‌بندی المپیک مدرن را از اوّلین دوره آن تشکیل داده‌است. امروزه اتحادیه بین‌المللی فدراسیون‌های دو و میدانی (IAAF) برگزاری مسابقات دوومیدانی در سطح بین‌المللی را بر عهده دارد و پس از المپیک، معتبرترین رویدادهای این رشته، مسابقات قهرمانی دوومیدانی جهانو قهرمانی دو و میدانی داخل سالن جهان به‌شمار می‌روند.

تاریخچه ورزش دو میدانی

مسابقات دو، پیاده‌روی سرعت، پرش و پرتاب از دوران پیش از تاریخ تاکنون انجام می‌شده ‌است. سنگ‌نگاره هایی از مسابقات دو و پرش ارتفاع بر روی مقبره‌های مصری متعلق به ۲۲۵۰ سال پیش از میلاد وجود دارد. ایرلندی‌های باستان از حدود ۱۸۰۰ سال پیش از میلاد مسابقاتی را برپا می‌کردند که پرتاب سنگ و دو هم در میان آن‌ها بود.

وقتی یونانیان در ۷۷۶ پ. م برپایی بازی‌های المپیک را شروع نمودند، تنها رشته‌ای که در چندین دوره ابتدایی در آن برپا گردید مسابقه دو سرعت معروف به استادیون بود که دوندگان، طول ورزشگاه (حدود ۲۰۰ متر) را می‌دویدند. در دوره‌های بعدی، رشته‌های دیگری ازجمله پرتاب‌ها و پرش‌ها نیز برپا شدند و مهمترین رشته مسابقات پنجگانه به حساب می آمد که از پنج رشته دو استادیون، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کُشتی تشکیل می‌شد.

شعار دوومیدانی در المپیک به زبان یونانی «سیتیوس، آلتیوس، فورتیوس» به‌معنی «سریع‌تر، بالاتر و قوی‌تر» است.

محل برگزاری مسابقات

مسابقات دو بر روی پیست مخصوص بیضی‌شکل ، و مسابقات میدانی، یعنی پرتاب‌ها و پرش‌ها، بر روی زمین چمن ورزشگاه برگزار می‌شود. طول پیست در ورزشگاه‌های فضای باز ۴۰۰ متر و در سالن‌ها ۲۰۰ متر است. بر اساس استانداردهای فدراسیون جهانی دو و میدانی، برگزاری مسابقات دو نباید بیش از ۲۵ دور در فضای باز (دو ۱۰٬۰۰۰ متر استقامت) و ۱۵ دور در سالن (دو ۳۰۰۰ متر نیمه‌استقامت) باشد. مسافت‌های طولانی‌تر، مانند ماراتن و نیمه‌ماراتن، در جاده برگزار می‌شوند.

پرش‌های دوومیدانی شامل پرش ارتفاع، پرش طول، پرش سه‌گام و پرش با نیزه، و رشته‌های پرتابی شامل پرتاب وزنه، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و پرتاب چکش می‌شوند. رشته‌های ترکیبیِ دوومیدانی شامل دهگانه، هفتگانه و پنجگانه هستند که در آن‌ها ورزشکاران در چندین رشته مسابقه می‌دهند و با توجه به نتیجه‌ای که در هر رشته کسب می‌کنند، مطابق جدول امتیازات، امتیازی به‌دست می‌آورند و در پایان، کسی که امتیازات بیشتری به‌دست آورده‌باشد برنده مسابقه ترکیبی خواهد بود.

مسابقات جاده

دوهای جادّه‌ای مسابقاتی هستند که در جادّه‌های آزاد برگزار می‌شوند و گاه در پیست پایان می‌پذیرند (گاه در پیست نیز آغاز می‌شوند). این مسابقات در مسافت‌های مختلف و معمولاً در رشته‌های استقامتی (۵ کیلومتر به‌بالا) برگزار می‌شوند. دوهای جاده‌ای از محبوب‌ترین رشته‌ها هستند که دوندگان بسیاری ازجمله ورزشکاران حرفه‌ای، آماتور و نیز ورزشکاران تفننی را به خود جذب می‌کنند. مسابقات دو جاده‌ای را برای هر مسافتی می‌توان برگزار کرد؛ اما مسافت‌های معمول ۵ کیلومتر، ۱۰ کیلومتر، نیمه‌ماراتن (۲۱٫۰۹۷۵ کیلومتر) و ماراتن (۴۲٫۱۹۵ کیلومتر) هستند. ماراتن تنها مسابقه دو جاده است که در المپیک و نیز در مسابقات دو و میدانی قهرمانی جهان برگزار می‌شود و با اتمام این رشته المپیک پایان می‌یابد. البته بخش پایانیِ ورزش سه‌گانه هم از دو ۱۰ کیلومتر جاده تشکیل می‌شود. پنج تورنمنت معتبر ماراتن دنیا هر ساله در شهرهای برلین، لندن، بوستون، نیویورک و شیکاگو برگزار می‌شود.

دو صحرانوردی

دو صحرانوردی طبیعی‌ترین بخش دوومیدانی است که در فضای آزاد و بر روی عوارض طبیعی زمین برگزار می‌شود. مسابقات دو صحرانوردی معمولاً در فصل پاییز و زمستان و در مسافت‌های ۴ تا ۱۲ کیلومتری برگزار می‌شود و مسیر آن معمولاً شامل علف‌زار و زمین‌های خاکی با عبور از درختزارها و دشت‌های باز و تپه‌های با شیب ملایم می‌شود. مهمترین مسابقه این رشته ورزشی، قهرمانی دو صحرانوردی جهان است که از سال ۱۹۷۳ هر سال توسط اتحادیه بین‌المللی فدراسیون‌های دو و میدانی برگزار می‌شود.

مسابقات پیاده‌روی

مسابقات پیاده‌روی معمولاً بر روی جاده و گاهی بر روی پیست برگزار می‌شود. پیاده‌روی تنها رشته دوومیدانی است که داورانی بر روی اجرای تکنیک ورزشکاران نظارت دارند. همواره یکی از پاهای «پیاده‌روها» باید با زمین تماس داشته‌باشد و پای جلوی آن‌ها باید صاف باشد و از زانو شکسته نشود. مسابقات پیاده‌روی نیز در مسافت‌های مختلفی برگزار می‌شود. در المپیک، مردان در دو مسافت ۲۰ کیلومتر و ۵۰ کیلومتر، و زنان در مسافت ۲۰ کیلومتر مسابقه می‌دهند.

انواع دو ها

دوی سرعت: 100 متر – 200 متر – 400 متر

دوی امدادی: 4 در 100 متر – 4 در 400 متر

دوی با مانع: 100 متر(خانم ها)- 400 متر (آقایان) – 110 متر (آقایان)

دوی نیمه استقامت: 800 متر – 1500 متر

دوی استقامت: 3000 متر (خانم ها) – 5000 متر (آقایان) – 10000 متر (آقایان) – دو ماراتن 42 کیلومتر و 195 متر – دو راهپیمایی

انواع میدانی ها

پرتاب ها: پرتاب نیزه – پرتاب وزنه – پرتاب دیسک – پرتاب چکش (آقایان)

پرش ها: پرش طول – پرش سه گام – پرش ارتفاع – پرش با نیزه

دیگر موارد دو و میدانی

دو هفت گانه مخصوص خانم ها

دو ده گانه مخصوص آقایان

قوانین و مقررات دو و میدانی

مسابقه های دو و میدانی دارای قوانین و مقررات زیادی است که به آن ها اشاره ی کوتاهی می کنیم.

دوهای سرعت

– هر شرکت کننده باید دو شماره ی قابل رؤیت (روی سینه و پشت) نصب نماید.

– استارتر باید در محلی قرار بگیرد که فاصله اش با همه ی شرکت کنندگان تقریباً مساوی باشد (به خصوص در استارت های پلکانی).

– چنانچه دونده ای پیش از شلیک طپانچه حرکت کند خطا کرده و استارت تکرار می شود؛ و چنانچه هر کسی برای بار دوم خطا کند از دور مسابقه حذف می شود (در ده گانه و هفت گانه با سه خطا شرکت کننده ی خاطی اخراج می شود).

– همه دوندگان دو های سرعت باید از شروع تا پایان مسابقه در گذرگاه تعیین شده ی خود حرکت کنند.

– مقام هر شرکت کننده در مسابقه به ترتیب رسیدن هر نقطه از بالا تنه (بدون سر، گردن، بازوها، دست ها و پاها) به نزدیک ترین لبه ی خط پایان تعیین می شود.

– در همه مسابقه های مقدماتی حداقل نفر اول و دوم هر گروه باید برای دور بعد انتخاب شوند.

– انتخاب دونده ها (مسابقه های انتخابی) برای مسابقه ی نهایی باید با فاصله ی زمانی حداقل 45 دقیقه انجام گیرد. به عبارتی دونده هایی که به دور بعدی راه می یابند فاصله ی میان دو مسابقه ی آن ها نباید از 45 دقیقه کم تر باشد (برای دو های سرعت).

– در صورت تساوی دو ورزش کار در دوره های مقدماتی هر دو به دوره های بالاتر راه می یابند و در مورد نتیجه ی مساوی برای مقام اول مسابقه ی نهایی، سر داور تصمیم می گیرد که مسابقه تکرار یا نتیجه ثبت شود.

– اعتراضات مربوط به اجرای مسابقه، بلا فاصله باید تسلیم هیأت داوران شود. اعتراض نباید دیر تر از 30 دقیقه بعد از اعلام نتیجه ی رسمی به هیأت تسلیم شود.

دو های استقامت و امدادی

– دوندگان 800 متر باید قوس اول از دور اول را در خط خودشان بدوند.

– در مسابقه هایی که در مسافت طولانی انجام می شود زمان تا یک پنجم ثانیه محاسبه می شود.

– مأموران دور شمار باید دوره های طی شده ی هر شرکت کننده را در مسابقه های 1500 تا 5000 متر ثبت کنند. در مسابقه های بیش از 500 متر مأموران باید زمان هر دور را اساس اعلام وقت نگه دار برای هر شرکت کننده ثبت کنند.

– در رقابت هایی که مسابقه های مقدماتی ترتیب داده می شود در صورت امکان بین آخرین گروه هر دونده و اولین گروه دونده ی بعدی باید حداقل فاصله ی زمانی زیر منظور شود.

– تا دوی 200 متر، 45 ثانیه.

– از 200 متر تا 1000 متر، 90 دقیقه.

– بیش از 1000 متر، 180 دقیقه.

در مسابقه های دوی 400×4 متر امدادی، دور اول و قسمتی از دور دوم، یعنی تا خروج از نخستین قوس آن دور باید دونده ی هر تیم در خط خودش بدود.

در همه ی مسابقه های دوی امدادی چوب امدادی باید در داخل منطقه ی تعویض، بین دوندگان منتقل و تعویض شود.

– چوب امدادی در تمام طول مسابقه در دست شرکت کننده حمل می شود؛ و اگر به زمین بیفتد باید از طرف ورزشکار مربوطه از زمین برداشته شود.

– خط هر تیم در شروع مسابقه باید با قرعه کشی معلوم شود.

– شرکت کنندگان پس از منتقل کردن چوب امدادی باید در خط خود باقی بمانند تا دیگر شرکت کنندگان از او عبور کنند. چنانچه کسی به طور عمد از خط خارج شود یا مانع شرکت کننده ی دیگر شود سبب محرومیت تیمش می شود.

– هنگامی که تیمی در دور مقدماتی شرکت کرد ترکیب تیم برای دور بعدی نهایی نباید تغییر کند (جز در موارد بیماری و صدمه).