تحقیق درباره بونسای
تحقیق بونسای در قالب فایل ورد تهیه و طراحی شده و شامل صفحه فهرست بندی موضوعات، عنوان تحقیق،مقدمه، متن تحقیق و منابع می باشد که مجموع صفحات این فایل 35 صفحه است.
صفحات این تحقیق شماره گزاری شده و متن آن نیز پاراگراف بندی و ویرایش شده است و آماده ارائه و یا پرینت می باشد. فایل ورد این تحقیق قابل ویرایش بوده و شما می توانید به مطالب آن افزوده و یا هر قسمت که بخواهید حذف کنید.
جهت جلوگیری از بهم ریختگی متون و نمایش صحیح در دستگاه ها و نرم افزار های مختلف علاوه بر فایل Word یک نسخه فایل PDF هم در فایل دانلودی قرار داده شده است.
عناوین و سرفصل ها:
مقدمه – تاریخچه – پنجینگ در ژاپن (قرن ۱۳-۶) – اولین نسخههای ژاپنی (قرن ۱۵-۱۳) – هاچینوکی (قرن ۱۸-۱۴) – اوایل دوره کلاسیک (۱۸۶۷-۱۸۰۰) – پس از اصلاحات میجی (۱۹۰۰-۱۸۶۷) – اوایل قرن ۲۰ – پس از جنگ جهانی دوم – گونههای گیاهی – زیرگونههای گرمسیری – سبکها – جهت کشیدگی – شکل و موقعیت ریشهها – چندین تنه – درختان چند پایه – چندین درخت جداگانه – سبکهای دیگر – پرداخت پوست – کلاسهای قالببندی – فنهای کِشت – هرس – سیم و گیرههای فلزی – پیوند زدن – شبیهسازی چوب مرده – زیباییشناسی – تناسبات – تعادل نوری – عدم تقارن – هیچ اثری از هنرمند نیست – برپایی – گلدانها – میز نمایش – مشخصههای دیگر – معایب گونههای وارداتی – منابع
قسمتی از تحقیق:
مقدمه
بُنسای (به انگلیسی: Bonsai) (به ژاپنی: 盆栽)، دارْسان یا درختریزههای ژاپنی، نوعی هنرِ سنتی ژاپنی در پرورشِ درختان و گیاهانی است که در اندازه کوچک ایجاد میشوند.
یک گیاه چوبی در حین رشد دستکاری میشود بهطوری که به صورت یک درخت کوچک در خطوط ساده باقی مانده و ویژگیهای اساسی یک نمونه طبیعی و کاملاً رشد یافته را به نمایش میگذارد. سنت بونسای با بیش از هزار سال قدمت بر اساس شکل هنر چینی پنزای “penzai” بنا شده است. نویسههای چینی که برای نوشتن کلمه چینی ‘penzai’ استفاده میشوند در ژاپنی ‘bonsai’ تلفظ میشوند.
پرورش بونسای با یک شاخه، نهال یا برش از یک درخت یا درختچه شروع میشود. انتخاب گونه، به سبکی بستگی دارد که پرورش دهنده میخواهد از آن پیروی کند. با هرس کردن، پیوند زدن، استفاده از سیم فلزی و سایر فنون، درخت را شکل میدهد. وقتی گیاه به اندازه مورد نظر خود رسید و ویژگیهای زیبایی را برآورده کرد، آن را به گلدان زینتی منتقل کرده و در یک چیدمان قرار میدهند.
وامواژه بونسای اغلب به عنوان یک اصطلاح چتر برای همه درختان گلدان مینیاتوری به سبک شرقی استفاده میشود. با این حال، سنت بونسای زیباییشناسی خاصی دارد که تحت تأثیر بودیسم ذن شکل گرفت. در نتیجه، بونسای معمولاً ظاهری هوشیارتر از مثلاً پنجینگ دارد. بونسای همچنین سبکهای خاص خود را دارد که تا حدودی بر اساس فرمهای رشد طبیعی درختان است. به طور سنتی، فقط گونههای گیاهی مقاوم در ژاپن مورد استفاده قرار میگیرند که در خارج از کشور به نمایش گذاشته میشوند.
از آنجا که پیراستنِ گیاه به صورتِ بنسای، شبیهسازیِ شکلِ درخت در اندازه کوچکتر است، فرهنگستان زبان فارسی برای واژه بنسای برابرِ فارسیِ دارسان (همانندِ دار و درخت) را برگزیده است.
تاریخچه
مانند بسیاری از عناصر در فرهنگ ژاپنی، سنت بونسای ریشه چینی دارد. در قرن ۱ میلادی تائوئیستهای چینی از باغهای مینیاتوری در تعمق و مراقبه استفاده میکردند. در توصیفات مربوط به دوره سلسله تانگ (۹۰۷-۶۱۸) به چنین قطعات کوچک منظرهای به عنوان بونسای اشاره شده و ابتدا استفاده از درختان کوتوله ذکر شده است. بعداً این شکل هنری به نام penzai (盆栽 ؛ “گیاه در ظرف”) یا penjing (盆景 ؛ “منظره در ظرف”) شناخته شد. یک پنجینگ سنتی میتواند از یک گلدان تزئین شده با یک درخت کوچک که با دستکاری کوچک نگه داشته میشود، تا یک منظره پیچیده از گیاهان، آب و سنگها در یک سینی بزرگ باشد.
پنجینگ در ژاپن (قرن ۱۳-۶)
ژاپن ممکن است اولین بار در قرن ششم با پنجینگ مواجه شده باشد. دیپلماتهای ژاپنی و دانشجویان بودایی که در این دوره از چین بازدید کرده بودند، درختان پنجینگ و سایر آثار را بازگرداندند. بین سالهای ۵۹۲ و ۶۲۸، دیپلماتهای چینی تعدادی درخت پنجینگ و سنگهای گونگشی به امپراتریس سویکو ملکه ژاپن اهدا کردند که این اشیا مورد تحسین دربار قرار گرفتند.
از سال ۶۴۵ به بعد، اصلاحات تایکا باعث افزایش نفوذ چین در ژاپن شد. علاقه به مناظر کوچک نیز افزایش یافت. از این دوره هیچ قطعهای از پنجینگ باقی نمانده است، اما اسناد، نقاشیها و مصنوعات نشان دهنده قدردانی بسیار از این شکل هنری است. برای نمونه، منظرهای مینیاتوری مربوط به دوره تنپیو (۷۲۹-۷۴۹) است. این شامل یک سینی چوبی کمعمق است که در بالای آن کوههای تراشیده شده، یک ساحل رودخانهای از شن و ماسه و درختان نقرهای قرار گرفته است. درخت فقط از طریق دستکاری به این شکل در میآید:
“درختی که در حالت طبیعی خود رشد کند یک امر ناخوشایند است. فقط هنگامی که در نزدیکی افرادی که با احتیاط دوستانه اطراف آن را نگه داشتهاند نگهداری شود، میتواند شکل و سبک آن بیشتر شود.”
– اوتسوبو مونوگاتاری
در ابتدا تمام قطعات پنجینگ از چین وارد میشد. اینها برای خانوادههای ثروتمندتر اختصاص داشت و این مورد توسط طوماردست «Saigyo Monogatari Emaki» در سال ۱۱۹۵ نشان داده شده است، که به زندگی راهب شاعر ثروتمند سایگیو (۱۱۱۸-۱۱۹۰) میپردازد و شامل قدیمیترین تصویر شناخته شده ژاپنی از یک پنگوئن است. ایپن شونین (Ippen Shōnin) راهب ثروتمند دیگر بود که مجموعه طوماردست «Ippen Shonin Eden» از سال ۱۲۹۹ حاوی روایتی از زندگی او است.
اولین نسخههای ژاپنی (قرن ۱۵-۱۳)
در حدود قرن ۱۱، آیین بودایی در ژاپن گسترش یافت، جایی که به ذِن معروف شد. کارمندان دولت در صومعهها توسط راهبان چینی تعلیم داده میشدند و اصول پنجینگ را از آنها میآموختند. با این دانش آنها درختان کوچک خود را پرورش دادند. در حدود قرن ۱۳ میلادی هنر معماری منظره ژاپنی به طور مستقل از پنجینگ چینی شروع به توسعه کرد، جایی که تحت تأثیر جهانبینی و زیباییشناسی ژاپنی، هویت خاص خود را به دست آورد.
کشیش و شاعر کوکان شایرن (Kokan Shiren) (۱۲۷۸–۱۳۴۶) مقاله «ادای احترام به بونسِکی» (Hulde aan Bonseki) را در حدود سال 1300 نوشت، که در آن استانداردهای زیبایی شناختی برای درختان کوتوله، محوطهسازی و بونسِکی را تعیین کرد. با این حال، طراحی درختان گلدانی ژاپنی به شدت متفاوت بود. تا اواسط قرن ۱۵، مناظر کوچک را هنوز هم در سنت چینی شویهان پنجینگ «سیل و خشکسالی» میساختند. انواع ویژگیها نشانهای از مقیاس و مضمون کار بود، مانند ارقامی که مردم و حیوانات را به تصویر میکشد.
بودیسم ذن به جنبشی تبدیل شد که با ریاضت سخت به دنبال زیبایی و فضیلت بود. این در مناظر کوچک ژاپنی بازتاب داشت. درخت در مرکز قرار گرفت و لوازم جانبی معمول برای پنجینگ حذف شد. آنها همچنین معمولاً یک گلدان ساده را انتخاب میکردند. طوماردست بوکی اکوتوبا (Boki Ekotoba) از سال ۱۳۵۱ شامل اولین تصویر شناخته شده از درختان کوتوله منفرد ژاپنی است. هر درخت در یک گلدان عمیق، بدون سنگ و سایر ویژگیها قرار دارد.
هاچینوکی (قرن ۱۸-۱۴)
از قرن ۱۴ به بعد، درختان گلدان مینیاتوری در ژاپن را هاچینوکی (鉢 の 木) مینامیدند، که به معنی “درختان در یک کاسه” است. اصطلاح هاچی (鉢) به یک گلدان کاسهای شکل گفته میشود، نه ظرف کم عمقی که بعداً ساخته شد.
هاچینوکی همچنین عنوان یک تئاتر سنتی ژاپنی که توسط زآمی موتوکیو (Zeami Motokiyo) (۱۳۶۳–۱۴۴۴) نوشته شده است میباشد. این داستان از سونیو (Tsuneyo)، یک سامورایی فقیر است که در زمستان با افسر رسمی که لباس مبدل یک راهب مسافر را دارد مواجه میشود. برای گرم نمودن افسر، سامورایی سه درخت مینیاتوری خود را میسوزاند. یک درخت آلو، یک گیلاس و یک کاج. بعداً وی سه مِلک را به عنوان پاداش این عمل دریافت میکند. هر ملک به نام یکی از سه درخت سوخته نامگذاری شد.
این داستان طی چندین قرن به طور منظم در قطعهای چوبی به تصویر کشیده شده است و اصطلاح هاچینوکی را معمول کرده است.
در طول قرن ۱۷، درختان گلدان مینیاتوری به طور فزایندهای در نثر و اشعار بکار میرفتند. برای نمونه، در مورد باغبان یک سامورایی گفته شد که به یک درخت مینیاتوری که پرورش داده بود افتخار میکرد. وقتی ساموراییها به درخت توهین کردند، باغبان خودکشی کرد.
داستان دیگر به شوگون توکوگاوا ایهمیتسو (Tokugawa Iemitsu) (۱۶۰۴–۱۶۵۱) مربوط است. وی به عنوان عاشق درختان گلدان مینیاتوری شناخته میشد. مشاور او، اوكوبو هيكوزِمون احساس كرد ایهمیتسو با صرف امور دولت وقت بیشتری را صرف سرگرمی خود میکند. هیکوزِمون برای دلسرد کردن ایهمیتسو یکی از درختان مورد علاقه خود را دور انداخت. این کار بیهوده بود و شوگان سرگرمی خود را رها نکرد. گفته میشود که او به کاج گلریز ژاپنی (Pinus parviflora) تمایل داشت که حداقل در اوایل سال ۱۶۱۰ به عنوان یک درخت مینیاتور کشت میشد.
ژاپنیها تا پایان قرن هجدهم بیشتر گلدانهای درختان مینیاتور را از چین وارد میکردند. گلدانهایی که بین سالهای ۱۴۶۵ و حدود ۱۸۰۰ساخته شده بودند کواتاری (kowatari) به معنی صلیب قدیمی نامیده میشدند.
چینیها از این گلدانهای عمیق برای پنجینگ استفاده میکردند. گلدانهای زیادی از شهرستان ییزینگ در استان جیانگسو آمدند. آنها لعاب نداشتند و معمولاً قهوهای بنفش بودند. گلدانهای ساخته شده در گوانگژو و به ویژه گلدانهای مربوط به دودمان مینگ (۱۳۶۸-۱۶۴۴) نیز وارد کشور میشدند.
در پایان قرن ۱۸، کشت سنتی درختان مینیاتور در سراسر ژاپن کاملاً شناخته شده بود. عموم مردم نیز علاقهمند به شکل هنری شدند. برای نمونه، در دوره تِنمِئی (۱۷۸۱-۱۷۸۸) هر ساله نمایشگاهی در کیوتو برگزار میشد. متخصصان پنج استان درختان کاج مینیاتوری خود را نشان میدادند که توسط بازدید کنندگان قضاوت میشد.
اوایل دوره کلاسیک (۱۸۶۷-۱۸۰۰)
در اوایل قرن ۱۹، گروهی از دانشمندان ژاپنی در هنر چینی، تأثیر زیادی در توسعه بیشتر هاچینوکی داشتند. آنها به طور منظم در ایتامی ملاقات میکردند و در آنجا درباره تحولات اخیر در کشت درختان گلدان مینیاتوری بحث میکردند. دانشمندان اصطلاحات و ایدههای بسیاری از ترجمه ژاپنی «کتابچه راهنمای باغ دانه خردل» اتخاذ کردند. همچنین اصطلاح «بونسای»، تلفظ ژاپنی اصطلاح چینی “penzai” نیز به همین ترتیب است. از اواخر قرن این اصطلاح به طور کلی برای درختان گلدان مینیاتوری ژاپنی استفاده میشد.
یکی از اولین مکانهایی که تولیدکنندگان، بونسای را در مقیاس وسیع تولید میکردند، آساکوسا (Asakusa) بود. در سال ۱۸۲۹، یک پرورش دهنده در این محله توکیو شروع به پرورش درختان به سبک تاکوتسوکی (takotsuki-stijl) یا هشتپا کرد. این بونسایها با یک تنه ضخیم کوتاه و تاجی بلند از شاخههای موجدار بلند در ژاپن محبوب بودند. در طی بیست سال، پرورشگاههای (Plant nursery) مختلف در منطقه شروع به تجارت بونسای کردند.
۱۸۲۹ همچنین سالی بود که کتاب Sōmoku Kin’yō-shū منتشر شد، مجموعهای رنگارنگ از درختان و گیاهان. این اولین اثری بود که با بونسای کلاسیک سروکار داشت و به تفصیل و با تصاویر توضیح داد که چگونه میتوان یک کاج را به عنوان بونسای پرورش داد. چهار سال بعد، اثر سه بخشی مصور Kinsei jufu betsuroku منتشر شد، آلبوم گیاهان با عمر طولانی. این نه تنها کشت درختان بونسای، بلکه ابزار لازم و انواع گلدانها را نیز پوشش میداد.
در طی نیمه دوم قرن نوزدهم، گلدانهای چینی در ژاپن به نام ناکاواتاری یا چاواتاری مد شدند، هر دو به معنای “صلیب میانی” بودند. در چین از این گلدانها برای محرابهای خانگی استفاده میشد.
آنها کم عمق، مستطیل یا بیضی شکل، دارای پاهای کار شده و ته سوراخ شده بودند. ایدئال برای پرورش و نمایش درختان کوچک. برای تأمین تقاضای روزافزون تولیدکنندگان بونسای ژاپنی، بسیاری از سفالگران در ییزینگ به تولید انبوه گلدانهای ناکاواتاری روی آوردند. امروزه نیز از مدلهای مشابه به طور گسترده استفاده میشود.
بونسای در حال رشد از یک سرگرمی فخرفروشانه برای شوگان و سامورایی به یک سرگرمی برای مخاطبان عمومی تبدیل شد. هنگامی که مرزهای ژاپن تحت سلطنت امپراتور کومئی گشوده شد، جهان غرب با بونسای آشنا شد. ژاپن در نمایشگاههای ایالات متحده و اروپا از جمله نمایشگاه جهانی پاریس ۱۸۶۲ و لندن ۱۸۶۷ شرکت کرد. بسیاری از بونسایهای باقی مانده از نمایشگاه باعث آشنایی بیشتر و بیشتر خارجیها با این هنر میشدند.
پس از اصلاحات میجی (۱۹۰۰-۱۸۶۷)
میجی (۱۹۱۲-۱۸۵۲) به عنوان امپراتور جانشین كومئی شد و بونسای را در فرهنگ ژاپن برجسته كرد. در سال ۱۸۶۸، یک سال پس از اصلاحات میجی، وی به کاخ امپراتوری توکیو (Kokyo)، پایتخت جدید ژاپن نقل مکان کرد.
امپراتور یک عاشق بزرگ بونسای بود و هم در داخل و هم بیرون دیوارهای کاخ بونسای قرار داده بود. میجی دربار خود را به مطالعه کشت درختان مینیاتور تشویق کرد. کسانی که نمیتوانستند به بونسای علاقهمند باشند، عمدتاً مورد بیمهری قرار میگرفتند. به زودی تقریباً همه مقامات ارشد بونسای در اختیار داشتند. یکی از آنها، کیجوجیایتو، به خاطر مجموعه بزرگش و آزمایشهایش با روشهای کشت معروف بود.
میجی برای ارتباط نزدیک با قدرتهای غربی تلاش کرد. ژاپن در نمایشگاههای جهانی ۱۸۷۳ در وین و ۱۹۰۰ در پاریس شرکت کرد. این امر منجر به افزایش تقاضا برای درختان مینیاتوری وارداتی شد. مهاجران ژاپنی در سواحل غربی ایالات متحده و هاوایی نیز به شهرت بیشتر بونسای کمک کردند. برای تأمین تقاضای فزاینده در خارج از ژاپن، پرورشگاهها به تولید انبوه روی آوردند.
تعداد فزایندهای از تولیدکنندگان وجود داشتند که مانند کیجوجی ایتو (Kijoji Itoh)، فنها و سبکهای پیشرفته را تجربه کردند. در اواخر دهه ۱۸۶۰ تلاش شد با بستن الیاف کنف مرطوب به آنها و کشش آنها، به تنه و شاخهها شکل داده شود. کار سختی بود و نتیجه به ندرت رضایت بخش بود. سایر نوآوریها موفقیت بیشتری داشتند.
به تدریج دو دسته بونسای پدید آمد: بونسای برای عموم مردم (غربی) و بونسای برای متخصصان.
درختان پرورشگاههای کیوتو و اوزاکا به ویژه در بین متخصصان بونسای محبوب بودند. در کیوتو بسیاری از بونسایها به سبک bunjingi (文人 木 ؛ “سبک اُدَبا”) پرورش داده شدند: درختی ظریف و تصفیه شده با تنهای باریک. از طرف دیگر، بونسای توکیو معمولاً دارای یک تنه بیش از حد ضخیم بود. رقابتی بین پرورشدهندگان بونسای از کیوتو و توکیو ایجاد شد که دههها ادامه داشت.
در اواخر قرن ۱۹، تعداد زیادی کتاب و مجله منتشر شده است که مربوط به کشت بونسای است. در سال ۱۸۹۲، یک مسابقه هنری بونسای در توکیو برگزار شد، رویدادی که در یک کتاب یادبود مصور سه جلدی گزارش شده است. در این اثر به وضوح قابل مشاهده است که در آن زمان ژاپنیها بونسای را به عنوان یک شکل هنری مستقل در نظر میگرفتند.
اوایل قرن ۲۰
در آغاز قرن بیستم، بسیاری از مردم ژاپن صاحب بونسای بودند. این مکان نه تنها در فضای باز، بلکه اغلب در تماشاگه (Tokonoma) و یا طاقچه قوسی (Alcove) که در پذیرایی یا نشیمن قرار داشت و اشیای زینتی را در آن نمایش میدادند قرار میگرفت. مجلات، کتابها و نمایشگاهها علاقهمندان به بونسای را با جدیدترین سبکها، فنها و ابزارها به روز نگه میدارد.
بونسای گاهو (Gaho)، اولین مجله کاملاً اختصاص یافته به بونسای از ۱۹۰۶ تا حدود ۱۹۱۳ ماهانه منتشر میشد. مجلههایی از این دست Toyo Engei و Hana بودند که هر دو از سال ۱۹۰۷ به بعد منتشر شدند و مجله Bonsai، برای اولین بار در سال ۱۹۲۱ با ۵۱۸ شماره منتشر شد. اولین نمایشگاه بزرگ سالانه بونسای در سال ۱۹۲۷ در توکیو برگزار شد. در همان شهر، نمایشگاه معتبر Kokufu-ten اولین بار در سال ۱۹۳۴ در پارک اوئنو برگزار شد.
توکیو در سال ۱۹۲۳ با یک زلزله بزرگ روبرو شد که بسیاری از مزارع بونسای را ویران کرد. در سال ۱۹۲۵، گروهی از پرورشدهندگان حرفهای به اُمیا (Ōmiya) در سایتاما که در بیش از ۳۰ کیلومتری پایتخت است نقل مکان کردند. منطقهای که آنها پرورشگاه خود را تأسیس کردهاند از سال ۱۹۵۷ رسماً «دهکده بونسای اومیا» نامیده میشود. این مکان هنوز به دلیل تولید مقیاس وسیع بونسای برای صادرات شناخته شده است.
توسعه فنهای پیشرفته و پیشرفته، سبکهای پیچیدهتری را امکانپذیر میکند. برای نمونه، یک روش جدید برای شکل دادن شاخهها و تنهها استفاده از سیم فلزی است که سادهتر و دقیقتر از روش قبلی یعنی اتصال است. در دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ اولین ابزار آهنی مخصوص برای پرورش بونسای ساخته شد.
با دسترسی بیشتر به رشد بونسای، تعداد علاقه مندان افزایش یافت. در سال ۱۹۴۰ تعداد ۱۵۰ گونه مختلف گیاهی به عنوان بونسای کشت شد. فقط در توکیو، در آن سال حدود ۳۰۰ فروشنده بونسای استخدام شدند.
علاقه به بونسای در غرب نیز افزایش یافت. در این دوره سالانه هزاران قطعه بونسای ژاپنی وارد کشور میشد. علاوه بر این، مهاجران ژاپنی اولین مزارع و باشگاههای بونسای آمریکایی را تأسیس کرده بودند.
پس از جنگ جهانی دوم
در طول جنگ جهانی دوم، اقدامات مختلفی برای محافظت از بونسایها در برابر خشونت جنگ انجام شد. در دهکده بونسای امیا، همه کشاورزان به خدمت سربازی فراخوانده شدند و کشت بونسای باید جای خود را به تولید غذا میداد. یکی از ۲۳ تولیدکننده معاف شد.
کیوزی موراتا، یک متخصص بونسای بود که قبلاً از مجموعه پادشاهی مراقبت میکرد. موراتا تمام بونسایهای پرورشدهندگان دیگر را که میتوانست جمع آوری و در نهالستان خود پرورش داد. به دلیل اقدام و عمل او و یك پرورش دهنده دیگر، در بمباران توكیو، بونسایهای منتقل شده از بین نرفتند. پس از تسلیم ژاپن، تولیدکنندگان در سراسر کشور بونسایهای آسیب دیده را بازیابی کردند، این روند بیش از یک دهه طول کشید. بونسایهایی که از بمباران اتمی هیروشیما جان سالم به در بردند نیز در صورت امکان ترمیم شدند. در طی اولین سالهای پس از جنگ، توسعه بونسای در ژاپن تقریباً به بنبست رسید.
پس از جنگ جهانی دوم، استاد بونسای، توشیو کاواموتو، گونهای از بونسای را ایجاد کرد که سایکی (“منظره کاشته شده”) نامیده میشود. در این چشمانداز مینیاتوری، برخلاف بونسای، چندین گونه گیاهی به طور همزمان کشت میشود. علاوه بر این، از گیاهان جوان و نه شاخه بریده استفاده زیادی میشود. از آنجا که بسیاری از درختان مسن در بمباران از بین رفته بودند، سایکی جایگزین محبوب بونسای بود. تحولات بعدی باعث شد محبوبیت بونسای، هم در ژاپن و هم در خارج، دوباره افزایش یابد. برای نمونه، کتابها و مجلات در مورد بونسای افزایش یافت. این آثار به تعداد زیادی از زبانها چاپ شد، به طوری که تعداد بیشتری از غیر ژاپنیها میتوانند در پرورش درختان مینیاتور تخصص داشته باشند. در سال ۲۰۱۶، بیش از ۱۳۰۰ کتاب در مورد بونسای به ۲۶ زبان در دسترس بود، به علاوه چندین ده مجله به بیش از سیزده زبان.
تعداد و اندازه نمایشگاههای بونسای نیز در نیمه دوم قرن ۲۰ به طور پیوسته افزایش یافت. پس از چهار سال وقفه، نمایشگاه چند روزه «Kokufu-ten» مجدداً در سال ۱۹۴۷ در توکیو برگزار شد. از آن زمان به بعد، نمایشگاه هر ساله ادامه دارد. در سال ۱۹۷۰ نمایشگاه اکسپو ۷۰ (Expo ’70) در شهر اوزاکا ژاپن برگزار شد. این نمایشگاه جهانی انواع سنگهای بونسای و سوئیسکی را برای مخاطبان بینالمللی به نمایش گذاشت. پنج سال بعد، دو نمایشگاه دورهای جدید در ژاپن آغاز به کار کرد. اولین بار، «Gafu-ten» (‘نمایشگاه سبک زیبا’)، به دیدن قطعات بونسای با ارتفاع ۱۳ تا ۲۵ سانتیمتر اختصاص داشت. رویداد دوم «Sakufu-ten» (نمایشگاه بونسای خلاق) بود، اولین نمایشگاه که در آن هر بونسای به جای مالک، نام پرورشدهنده را داشت. در سالهای بعد نمایشگاههای زیادی نیز در ژاپن و همچنین استرالیا، ایالات متحده و کشورهای مختلف اروپایی و آسیایی ترتیب داده شد.
یکی دیگر از عواملی که بونسای را در سراسر جهان قابل دسترسی میکند، افزایش آموزشهای حرفهای است. در ابتدا، دورهها فقط در ژاپن یا در خارج از کشور توسط معلمان ژاپنی برگزار میشد. آمریکاییهای آموزش دیده در توکیو انجمن بونسای آمریکا را در سال ۱۹۶۷ تأسیس کردند. این یکی از اولین مراکز آموزشی خارج از ژاپن بود. بیشتر تولیدکنندگان سفرهای مطالعاتی به ژاپن انجام میدهند و سپس جدیدترین فنها و سبکهای بونسای را به کشورهای خود معرفی میکنند.
امروزه مراکز آموزشی را میتوان در سراسر جهان و همچنین تأمینکنندگان بونسای جوان و ابزارهای مرتبط، گلدان، انواع خاک گلدان و سایر لوازم جانبی پیدا کرد. در سال ۲۰۱۶ بیش از ۱۰۰۰۰۰ عضو به حدود ۱۵۰۰ انجمن بونسای وابسته بودند. تعداد علاقهمندان که به هیچ انجمنی وابسته نبودند در همان سال بیش از پنج میلیون نفر در سراسر جهان تخمین زده شد.
گونههای گیاهی
بسیاری از گونههای بومی که به طور سنتی مورد استفاده قرار میگیرند، در طبیعت خارج از ژاپن وجود ندارند. با این حال، گزینههای زیادی وجود دارد. تقریباً هر گونه گیاهی با تنه چوبی برای رشد در گلدان مناسب است. با گسترش دانش بونسای در سراسر جهان، تعداد گونههای کاربردی به طور قابل توجهی افزایش یافته است. انواعی با برگهای کوچک یا سوزنهای کوتاه، توهم یک نمونه کاملاً رشد یافته را تقویت میکنند. اینها از درختان بونسای هستند که معمولاً کشت میشوند. برای نمونه، یک گونه افرا برگ کوچک مانند افرای سهسره یا افرا ژاپنی ممکن است تصور یک درخت افرا برگ بزرگ با نسبتهای طبیعی را ایجاد کند. برگهای کوچک را میتوان با هرس برگ در بسیاری از گونهها به دست آورد. اُرسها از گیاهان سرسختی هستند که برای چنین تکنیکهای خشن مانند از بین بردن پوست و سفید شدن مناسب هستند. نارون و بید نیز محبوب هستند، زیرا شاخههای نازکی دارند که شکل دادن آنها با کمک سیم فلزی نسبتاً آسان است.
زیرگونههای گرمسیری
به طور سنتی، پرورش بونسای به گیاهان مقاوم، که در فضای باز و در یک آب و هوای معتدل نگهداری میشوند، تکیه میکند. این بونسای وقتی برای مدت طولانی در خانه بماند ضعیف میشود و در نهایت میمیرد. با این حال، با افزایش محبوبیت بونسای، نیاز به گونههایی که میتوانند به عنوان گیاه خانگی نیز نگهداری شوند، ایجاد شد. در نیمه دوم قرن ۲۰، تولیدکنندگان با معرفی گونههای گرمسیری و نیمهگرمسیری به بازار غرب به این خواسته پاسخ دادند.
بسیاری از گونههای گرمسیری و نیمهگرمسیری را میتوان به عنوان بونسای طراحی کرد، به شرط آنکه دائما شاخه پخش شده و تقاضای زیاد برای شدت نور و رطوبت نداشته باشد. برای رسیدن به استانداردهای زیبایی بونسای سنتی، معمولاً از همین روشهای رشد استفاده میشود.
سبکها
در طول تاریخ، انواعی از سبکهای بونسای ظهور کرده است. در ابتدا، اشکال عجیب و غریب فانتزی در ژاپن ارزشگذاری میشد. بعدها سبکهایی با الهام از روش رشد درختان در طبیعت به وجود آمد.
در قرن ۱۹، بسیاری از اشکال فانتزی از مد افتادند و از آن زمان به بعد بیشتر از سبکهای طبیعی استفاده میشود.
یک کاتالوگ معمولاً با نام بردن از سبک غالب یا چشمنواز، بونسای را به طور خلاصه توصیف میکند. در توضیحات دقیقتر، هر سبک ثانویه، نوع گیاه مورد استفاده، اندازه بونسای و احتمالاً سالی که درخت برای اولین بار به عنوان بونسای رشد کرده است ذکر شده است.
پرورشدهنده از قبل سبک بونسای را در مرحله اول کشت تعیین میکند. این انتخاب تا حدی به ویژگیهای گونه و شکل ظاهری درخت جوان بستگی دارد. برخی از سبکها را میتوان فقط برای تعداد محدودی از گونههای گیاهی اعمال کرد. هر سبک برای طراحی صحیح راهنمای خاصی دارد.
اینها در درجه اول به عنوان راهنما در نظر گرفته شدهاند. بسیاری از بونسایهای با ارزش با هر قانون سبک خیلی مطابقت ندارند.
سبکهای بونسای را میتوان به تعدادی دسته تقسیم کرد. این موارد شامل جهت رشد تنه، پردازش پوست، شکل و موقعیت ریشهها و تعداد تنهها میباشد. نمای کلی در زیر مجموعهای از رایجترین سبکها است.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.